Stef Kamil Carlens & the Swoon

Hierbij vind je een review copy van de nieuwe plaat van Stef Kamil Carlens.

 

Een speels, funky album, ontstaan uit het verlangen om net dat ook weer eens live te zijn; een speelse en funky band die vanaf april gaat touren in België en Nederland.

 

Eerste single ‘Walk On Red, Stop On Green’ die meedraait in de playlist van Radio 1 en de Voxlijst  is een song zoals ‘My Favorite Things’ uit de film ‘The Sound Of Music’: ‘If anything bothers me, and I’m feeling unhappy, I just try and think of nice things! What kind of things?… Song starts!

 

De song zet de toon van dit nieuwe album. Een eenvoudige structuur, waarover een web van ritmiek wordt geweven gebruik makend van een instrumentarium van een oud drum machine: de Roland CR-78, in dialoog met live drums en percussie. Veel sax, tenor en bariton! Een pompende bas. Een dartele pizzicato viool. Vocals naar het ‘Boy Scout Trail’ principe; de leider zingt voor en de anderen herhalen. En dan natuurlijk de classic keyboards: de Fender Rhodes, de Hohner Clavinette D6, het L-100 Hammond orgel. En véél analoge synthesizers: een kabbelende Juno-106 tekent het te volgen pad, dat wordt doorkruisd met frases uit ander museumstukken: de Stratus van Crumar, de Synthorchestra van Farfisa, de Prophet-10 van Sequential. Of nog de Casio Club M-100, wat eigenlijk een stuk speelgoed is, maar al jarenlang SKC’s songs subtiel kleurt!

 

Deze instrumenten zijn de sound én het onderwerp van de song. De zanger prijst met groot enthousiasme de skills en de vindingrijkheid van de bouwers ervan. SKC heeft zich door jarenlang te verzamelen en te restaureren omringd met een zeer uitgebreide verzameling muziekinstrumenten. Ze zijn de grondstoffen voor de vele projecten waaraan hij werkt als songwriter, producer, arrangeur en componist van film-en theatermuziek. Maar z’n geestdrift breidt zich ook uit naar andere, lokale, makers: luthiers, ambachtelijke kleer, schoen -en hoedemakers, fietsfabriekjes, de kleine ateliers verspreid over dit landje, waar ondanks de verpletterde concurrentie van massa productie, met hart en ziel en héél véél knowhow dag in dag uit wonderlijke creaties het licht zien.

 

En dan zijn er nog de grote voorbeelden: Prince en z’n gevolg, een artiest die SKC sinds hij begin jaren 80 in een hoekje van een klein winkeltje in de Antwerpse Kammenstraat ‘Controversy’ uit een platenbak trok, met stijgende bewondering is beginnen volgen. Of John Lee Hooker, die met z’n stille kracht en klikkende hiel een onweerstaanbare groove weet neer te zetten. En Little Feat, de band van de legendarische Lowell George, wiens onweerstaanbare grooves van bijvoorbeeld hun ‘Spanish Moon’ op SKC een diepe indruk maakte.

 

SKC is al vaker diep in het repertoire van artiesten die hij hoogschat gedoken op zoek naar al dan niet vergeten parels om te bewerken.

Ook zo op dit album!

 

Met z’n 6-koppige band interpreteert hij ‘The Future’, de openingssong van de soundtrack die Prince in 1989 maakte bij Tim Burton’s eigenzinnige versie van Batman. Een dystopisch relaas over een wereld die ten onder gaat aan drugs, geweld en uitbuiting, waarin spirituele hygiëne en ethisch handelen als oplossing naar voor geschoven worden.

 

‘Suspicion’ van Dez Mona krijgt een kleedje van verstilde funk, met als basis een stuwende Fender Rhodes riff en een off-centre snare, waardoor de song, ondanks de melancholie van de tekst, bijna iets vrolijks krijgt.

 

‘C’est Comment qu’on Freine’ uit Alain Bashung’s donkere album ‘Play Blessures’ uit 1982, met tekst van Serge Gainsbourg, wordt, in tegenstelling tot kille en atonale arrangement van het origineel, ondergedompeld in een warm bad van funky gitaren en blazers. Het was geleden van Zita Swoon’s album ‘Big City’, uit 2007, dat we SKC de in de Franse taal hoorde zingen, maar z’n liefde ervoor is nog steeds intact.

 

En het eigen werk?

 

‘Love Me Like A Prayer’ over een intense liefde, die ondanks het verstrijken van de tijd, en de turbulentie ervan, toch standhoudt. Een pleidooi om wat echt belangrijk is te scheiden van wat niet.

 

‘Take A Little Time’ is een lied over vriendschap. Over tijd nemen om bij iemand te zijn, om verhalen te delen. Met een prachtige quote van de 11de eeuwse Persische dichter en filosoof Rumi: ‘Ver buiten ideeën over kwaad doen en goed doen ligt een veld. Daar zal ik je ontmoeten. Als de ziel zich neer legt in dat gras, is de wereld te vol om het er over te hebben.‘

 

‘Alone & Attracted’ over een onbereikbare liefde. Over een verlangen zo groot, dat degene die het in zich draagt bereid is zichzelf te verloochenen en zich als iemand anders voor te doen. Een relaas over mislukken, over een verscheurend begeren, over een passie die stilaan uithongert.

 

‘So Much Love’ is geïnspireerd door de film ‘Zeitgeist – Moving Forward’, het 2de luik uit de trilogie van Peter Joseph. SKC schreef reeds op z’n vorige album ‘Making Sense Of Infinity’ een aantal songs ontsproten uit het eerste luik. Een poging om de frustratie en de woede die vandaag leeft in een song te vatten.